Tik, tik, wie ben ik?!

Ken je dat spelletje van vroeger 'tik, tik, wie ben ik?' Volgens mij heeft iedereen dit weleens gespeeld in z'n schooltijd. Je bent vast weleens aangewezen om in het midden van de klas of gymlokaal te komen zitten met de handen voor de ogen, terwijl de juf iemand aanwijst om stilletjes achter je te komen staan. Met vervormde stem wordt er dan door de aangewezen persoon gevraagd: 'tik, tik, wie ben ik?' Terwijl hij/zij bij je op de rug tikt. En met handen voor je ogen moet je dan proberen te raden of het misschien Pietje is die zo'n gek stemmetje opzet.
Diezelfde vraag; tik tik wie ben ik? Vraag ik de laatste weken bijna iedere dag. Aan wie? Nou, gewoon.... aan mezelf!
Met mn wijsvinger tegen mn voorhoofd TIK TIK. Want ik herken mezelf de afgelopen weken gewoonweg niet terug. Ik ga van overbezorgde moeder in het verkeer, naar een hysterisch huilende vrouw op de bank, naar een drammende kleuter, omdat ik mijn zin niet (snel genoeg) krijg, om dan vervolgens te veranderen in Jan de Bouvrie. (want alles moet ineens wit, strak en schoon)
Dat zo'n baby inpact heeft op je lijf, daar ben ik al een aantal weken achter, maar dat je naar mate de zwangerschap vordert ook steeds meer een gespleten persoonlijkheid lijkt te krijgen hebben ze me van te voren niet verteld.
Martijn begon met 1 vrouw en een klein meisje onderweg en heeft nu ineens een huis vol vrouwen. Sommige intens lief en verzorgend, maar de meeste zijn nou niet bepaald vriendelijk of reeel. Hopelijk was Martijn vroeger heel goed 't spel: tik tik wie ben ik. En weet hij bij mijn eerste woord al welke persoonlijkheid hij voor zich heeft staan. Dat hij bij iedere 'hoi' onderscheid kan maken tussen de Jan of kleuter in mij. Zodat hij een klein beetje weet wat hem op dat moment te wachten staat en zelf de omschakeling kan maken naar een Bob de Bouwer of kleuterjuf.
De hormonen zullen na de bevalling schijnbaar niet meteen uit mijn lijf zijn, maar hopelijk heeft Martijn daarna wel gewoon twee meiden ipv een huis vol!

Waterige oogjes, maar geen hysterisch huilen.

De verloskunige heeft het ons op het hart gedrukt; het is een medische echo, echt geen pretecho!! En toch stroomt mijn inbox vol met teksten als 'veel plezier!' Vandaag is de 20 wk echo, dus krijgen we het geslacht te horen. Maar daar mogen we ons, van de verloskundig, niet teveel op verheugen.... want tijdens deze echo wordt er ook gekeken of alle organen op de juiste plek zitten, ons aapje een hazenlip heeft of een open ruggetje...
Dus iedere keer als ik bij een rek vol babykleren naar de stoere sweaters of bloemetjes leggings kijk loopt er ook meteen een rilling over mn rug... zouden ze ook bivakmutsjes hebben, voor als hij/zij wel een hazenlip heeft?
Maar nu is het moment daar en mogen we na lang wachten meelopen naar de tafel waar ik op mag gaan liggen. Ik staar naar het pinapparaat dat voor mijn neus staat. Moeten we vooraf of achteraf betalen? Ik bedenk me dat ze dat vast vooraf doen omdat mensen in t verleden bij slecht nieuws vast niet meer wilden betalen. Ik zie hysterisch huilende vrouwen voor me die bovenop 't pinapparaat beginnen te huilen en boze vaders die weigeren te betalen omdat ze net gehoord hebben dat hun kindje een aandoening heeft. En terwijl mijn hoofd weer eens op hol slaat, voel ik de klammige hand van martijn...ontspan suzanne...ontspan.....diepe zuchten en een geruststellende blik van de dame die naar de tafel wijst.
Een flinke kwak koude gel op mijn buik en we hebben zicht. Daar is aap weer! Alles wordt nagekeken; maagje, hart, hersenen of ons kind klompvoetjes heeft. Iedere keer als de er heel lang naar het beeldscherm wordt getuurd zonder iets te zeggen, houden wij onze adem in. Na wat lijkt als een eeuwigheid verschijnt er daarna weer een ontspanne lachje rond haar mond en vertelt ze ons wat we zien. 'Alles is goed', zegt ze uiteindelijk. De drie verlossende woorden.
'En dan gaan we nu kijken of we het geslacht kunnen bepalen.'
En daar lijkt onze aap het niet mee eens te zijn. Met de knietjes stijf op elkaar geklemd, weigert hij/zij ook maar iets mee te geven. Zelfs als er flink op mn buik wordt gedrukt zie je de voetjes wat geirriteerd heen en weer bewegen, maar de knietjes blijven netjes tegen elkaar. Bijna staan we op het punt om ons er maar bij neer te leggen er vandaag niet achter te komen als madam ons het verlossende woord geeft. Net op tijd had ze door dat 't niet grappig meer was en verandert ze van positie. Een dochter!
Pas buiten merken we hoe spannend het allemaal was als we beiden bibberig terug naar de auto lopen. Een meisje.... een GEZOND meisje!
Wat waterige oogjes, maar geen hysterisch huilen...EN...... niet eens hoeven betalen;)

liefde is ...... (2)

Vrouwen voelen zich meteen moeder wanneer ze zwanger zijn, terwijl mannen zich pas vader voelen bij de geboorte. Van de zwangerschap krijgen ze dan natuurlijk ook weinig mee. Ja uiteraard gaan ze mee naar de echo's om hun kindje te bewonderen en ja, ze merken ook genoeg van de zwangerschapshormonen. Maar veel verder dan dat zal het niet gaan. Hij staat niet met je mee te huilen bij het lezen van een lief kaartje en heeft ook niet om 22:00uur ineens zin in iets zurigs.
Maar dan MIJN man! Hij doet wel heel erg z'n best om zich in te leven. Een uur voordat ik bij de verloskundige op de tafel mag voor de allereerste echo, krijgt ook hij een kwak koude gel op zijn buik. Ook Martijn krijgt een echo vandaag. Uiteraard verwachten ze daar geen baby tegen te komen, maar kijken ze naar zijn blindedarm. Bij mij een klein boontje wat nog verder gaat groeien en bij hem...tja ook een soort van boontje wat echt niet verder mag groeien. Sterker nog, er wordt geen negen maanden gewacht. Zijn boontje wordt vandaag al gehaald! Het is een chaotische dag, met een hoop geren en gevlieg om beiden echo's bij te wonen, maar het is gelukt. Zijn echo met slecht nieuws en mijn echo met goed nieuws.
Liefde is ..... samen zwanger zijn!

Bijdehante leeuw

Britt: ‘Whaaaaaaaa!’

Suzanne: ‘Britt, wil je een beetje zachter brullen? Er liggen kinderen op bed te slapen.’

Britt: ‘Whaaaaaaaaaaaaaa!’

Suzanne: ‘Brittje, ietsje zachter alsjeblieft! Anders wordt iedereen wakker.’

Britt: ‘WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!’

Suzanne: ‘Britt, je bent toch niet doof?’

Britt: ‘Nee…….ik ben een leeuw!’

klikken

Gordijnen dicht, haren in een slordig knotje gedraaid en de muziek hard. Eigenlijk wilde ik vanmorgen efficiënt met mijn tijd omgaan en in de weinige vrije uurtjes die ik deze week heb het huis schoonmaken. Er ligt de hele week al een berg schone was naar me te roepen. Ach, één liedje kan geen kwaad. Via youtube zoek ik een lekker nummer op en in gedachten sta ik in een hippe tent. Mijn housebroek van een fout luipaardprintje maakt plaats voor een mooi off shoulder jurkje en mijn kopje koffie verandert in een zoete cocktail. Door de suggesties bij de gekozen nummers blijf ik klikken …en dus ook dansen. Ik vergeet de was, het winkelwagentje wat ik nog terug moet brengen, dat ik nodig nieuwe shampoo moet halen en dat ik Martijn beloofd heb de toko even recht te trekken voor de visite van vanavond. Na (zonder te overdrijven) twee en een half uur te hebben gedanst (sorry onderburen) zie ik in mijn ooghoeken de klok. *slik* NEEEEE! Ik moet zo naar mijn werk en heb alleen nog maar de bult kleding op de bank gegooid. Dus eigenlijk heb ik twee en een half uur nodig gehad om het hier nog rommeliger te maken!

Met lichte paniek probeer ik te bedenken op welke volgorde ik deze chaos in huis én hoofd weg kan werken.  In een tempo waar veel mensen jaloers op zouden zijn gooi ik de berg was terug de droger in, prop ik losliggende spulletjes in een al overvolle la en haal ik vluchtig de stofzuiger over de vloer en (omdat toch niemand kijkt) ook over de kastjes. Klaar! Nou ja, niet echt natuurlijk, maar hier moet ik het mee doen. Nadat ik me heb omgekleed zie ik dat ik nog drie minuten heb voordat ik de deur uit moet. Zal ik nog even een doekje over het toilet halen? Of zal ik….. Oke, nog één keertje dan. KLIK

liefde is.......

Een tafel vol kinderen van drie en een collega met een zichtbaar zwangere buik. Bij de vraag waarom ze zo'n ronde buik heeft, roepen alle kinderen braaf dat er een 'beeebie' in zit. Mijn collega haalt de laatste echo uit haar tas. En we proberen uit te leggen dat de dokter met een hele speciale camera foto's heeft gemaakt van de baby in haar buik. Wat de drie jarige vooral opvalt is dat het zo donker is in haar buik, dat lijkt ze niet fijn voor de baby. Al gauw discussiëren ze samen over mogelijkheden. Een lampje in de buik lijkt dé oplossing te zijn. Bram vertelt dat hij allang een lampje in zijn buik heeft, want zo kan zijn moeder namelijk zien wanneer hij genoeg gegeten heeft. En dan tikt Wouter me op mijn arm. 'Suzanne, als jij een baby was en je zat in mijn buik... dan zou ik ook een lampje voor je aan doen, zodat je wat kan zien.'
*smelt* Als dat geen echte liefde is!

zijspiegels

Ik kan op de fiets maar net over mn schouder achterom kijken, anders stuur ik mee en fiets ik zo de andere baan op of val ik simpelweg van m'n fiets af. Dat schijnt te maken te hebben met de samenwerkig van je twee hersenhelften. Blijkbaar heb ik als klein kind 't kruipen overgeslagen, wat juist zo funest blijkt te zijn voor die onderlinge samenwerkig van hersenhelften...hoe dan ook; probeer ik tijdens t fietsen te ver achterom te kijken gaat het mis! Gelukkig ben ik daar al jaren achter en gebeuren er tegenwoordig nauwelijks meer gevaarlijke slinger acties op de verkeerde weghelft. Maar...naast mijn slechte bike skills heb ik nog een vervelende eigenschap. Op de fiets heb ik de neiging om iets te hard (mee) te zingen. Heel irritant als andere het doen, maar als niemand kijkt zing ik rustig het hele repetoire van Eefje de Visser en waan ik mezelf in een rokerig cafeetje met gitaar op m'n schoot.
Zo ook vandaag. Terwijl ik 's ochtends vroeg op een verlaten weggetje langs 't water fiets hoor ik de lieve akkoorden van Kantlijn. Zo goed als ik kan kijk ik achterom zonder het water in te fietsen en trek ik de conclusie dat het veilig is om mee te zingen. Na minstens drie nummers voel ik haar ogen in mijn rug prikken en net op dat moment haalt ze me rustig in.......ohwww gênant! Hoe lang fietst ze achter me? Heeft ze me gehoord? (Ja natuurlijk heeft ze me gehoord. Ik kon mezelf zelfs horen terwijl ik oordopjes in had!!) Terwijl ze me inhaalt kijkt ze me aan. Moet ik lachen? Wegkijken? Doorzingen? Met wat voelt als een rood hoofd knik ik sullig en trap ik voorzichtig op de rem waardoor haar inhalen sneller gaat.
Misschien volgende week maar eens voor zijspiegels kijken

glitters

Het sneeuwt niet, het glittert! Waar een uur geleden echte sneeuwvlokken vielen, komen nu kleine glittertjes naar beneden dwarrelen. De zon schijnt heerlijk op mijn gezicht en tussen mijn wimpers door kijk ik naar de het geglitter.
Is God in een creatieve bui en staat hij zijn eigen valentijnskaarten te maken? Of zitten we eigenlijk in zo'n sneeuw/schudbol die het hele jaar staat te verstoffen ergens bovenop een plank, om een enkele keer, op dagen als deze, er eens even bij te pakken en flink door elkaar te rammelen. Nog steeds sta ik, met mijn handen in mijn zakken en de zon op mijn gezicht, te genieten van de glitters die prachtig oplichten door de zon.
Ik bedenk me dat in zo'n bol de zon niet kan schijnen natuurlijk. Dus zou het dan toch God zijn die scheutig staat te strooien? Gaat hij voor de Joling look misschien? Moet iemand hem niet even vertellen dat een glitterpen minder rommel geeft of dat Gerard grappig, maar geen fashion icon is. Ach nee, zeg nog maar even niets. Laat me nog maar even staan, zo tussen de glitters.

stilte coupe

Het heeft even geduurd voordat ik door had dat het niet zomaar een sticker op het raam is. Ik reis zelden met de trein en de keren dat ik dat wel doe zit ik meteen met mijn neus in een boek of tijdschrift. Als ik opkijk is dat om naar mensen en hun rare gewoontes te loeren, niet om te kijken welke woorden de letters op het raam samen vormen. Ik had dus niet gezien dat daar ‘stilte coupe’ stond en al had ik dat wel gezien, dan had ik er waarschijnlijk nog niets mee gedaan. Daar doen mensen toch niets mee? Nee? Nou, dat heb ik geweten!

Lachend en bellend zit ik in de trein. M’n vriendin heeft een date en is zenuwachtig. Aan mij de taak om de komende 20 minuten voordat hij op de stoep staat vol te praten en haar gerust te stellen. Ik vraag wat ze aan heeft (alsof we dat van te voren niet al uitgebreid besproken hebben), geef haar wat tips mee (alsof mijn dates om over naar huis te schrijven waren) en samen analyseren we zijn laatste smsjes (alsof vrouwen überhaupt begrijpen wat mannen bedoelen). Alles ging goed. M’n vriendin ontspande wat en begon steeds minder panisch te giechelen, totdat ik achter me een slang hoorde, gevolgd door wat natte spetters in mijn nek. Achter me had een vrouw zich duidelijk groen geërgerd (of moet ik rood zeggen gezien haar knap rode kop) en was ze er he-le-maal klaar mee. Zij had de woorden op het  raam wel gelezen en ze duidelijk heilig verklaard. Zelfs nu, met een rood hoofd en zwaar geïrriteerd, hield ze zich keurig aan die twee woorden.  Sssssst, deed de slang weer en dit keer wees ze naar het raam.  De losse letters op het raam vormde ineens twee duidelijke woorden en ik begreep waarom de vrouw in mijn nek stond te spugen. ‘wat is dat voor geluid?’ hoorde ik vanuit mijn hand. ‘Er zit een slang in de trein’ fluister ik in mijn mobiel. Mijn vriendin begint te gillen, haar date is gearriveerd en ze staat te springen in de woonkamer. De sissende vrouw staat nu tegenover me en kijkt me uitdagend aan, zonder te praten uiteraard want we staan nog steeds in de stilte coupe. Ze kijkt naar mij en dan naar mijn telefoon. Ik begrijp wel dat ze me met haar blik wil verbieden ook nog maar één ding tegen mijn vriendin te zeggen, maar ze begrijpt toch wel dat dit gewoon even MOET. Dit is mijn taak, als vriendin. In de aankomende 30 seconden dat haar date naar de deur loopt moet ik minstens nog twee geruststellende dingen noemen en haar veel plezier wensen, maar de slang is duidelijk niet bekend met mijn taak. Ik besluit de vrouw voor me te negeren en aan mijn taak als goede vriendin te voldoen. Terwijl ik in een paar seconden mijn vriendin nog wat flauwe oppeppers toefluister staat de rode, sissende vrouw nu toch echt op knappen. Snel hang ik op en steek ik mijn mobiel een beetje zenuwachtig in mijn jasje. Waar de vrouw zich tot op dat moment netjes aan de twee woorden op het raam had gehouden is het hek nu van de dam. Een zee vloed aan woorden gooit ze over me heen. Dit is mijn kans, gaat er door me heen en zo hard ik kan begin ik te sissen ‘SSSSSSSSSSSSSSSST!!!!’  De vrouw schrikt en knijpt door te rond vliegende spetters haar ogen dicht. Wanneer ze ze open doet wijs ik op het raam. Snel ga ik zitten en verschuil ik mijn gezicht achter een tijdschrift. De slang verdwijnt stampend terug naar haar plaats. Ik durf niet te kijken, maar weet zeker dat de hele coupe dit heeft gevolgd en me nu aan zit te staren. De rest van de reis durft niemand meer wat te zeggen, zelfs het hoesten wordt in de sjaal gedaan om het geluid te dempen.

Mevrouw de Slang als u dit toevallig leest, ik heb het begrepen hoor. De twee woorden op het raam zijn volledig tot me doorgedrongen en geloof me de volgende keer loop ik de coupe snel voorbij!

Oh en de date? Een volledige flater!

auto correct

Iedereen krijgt wel een een smsje waarvan je het drie keer moet lezen en je er dan nog steeds niets van snapt. Grote kans dat de verzender autocorrect aan heeft staan. Zo kreeg ik laatst heel laat antwoord op een vraag met de excuses 'sorry, ik was mijn oma kwijt!' Meteen werd er een sms achteraan gestuurd met: 'Oeps...oma moest mob. zijn'. Of als ik een sms aan mijn collega wil sturen, maakt mijn mobiel meteen van Monique - Mooiste. Wat in sommige gevallen toch voor verwarring kan zorgen.
Het enige wat wij hoeven doen is de auto correct uitzetten, maar wat als je een kind bent en je af en toe in auto correct praat! Je bedoelt het onschuldig, maar het komt er net even anders uit.
Twee meiden op de groep waren heerlijk in het keukentje aan het spelen. Bordjes, bestek, plastic broodjes, fruit, alles werd in een dekentje gedraaid. Want, zo riepen zij zelf, 'Wij gaan picklicken!!! Jaaaaa picklicken!!!'
Zo ook een jongetje in de supermarkt. Hij deed zich voor als dokter en vond dat iedereen (ongeacht of hij de mensen kende) ziek was en alleen beter kon worden door een spuitje in de bil. Nou zitten de meeste mensen al niet te wachten op een prik in hun achterste, maar hij deed er (in alle onschuld) nog een schepje bovenop. Hij stak bij onbekende mensen zijn kleine vingertje in de billen en riep vrolijk: 'PIK IN JE BIL!!!'

Misschien moeten we met onze tijd mee. Er zullen naast ik ben slechtziend, ik ben allergisch voor koemelk of ik heb epilepsie nu toch ook buttons moet komen met de tekst: sorry, ik spreek in auto correct!  Tot die tijd...Vergeef het ze.
 

tranen

Je hoort hem al van ver aankomen, Daan, helemaal in tranen. Het snot zit op zn wangen en kin en zijn ogen zijn rood doorlopen. Snel duik ik op mn knieen naast hem. 'Wat is er gebeurd Daan?!' ' Heb je je pijn gedaan?'
'Njaa, thohohohomm'.. Vol overgave laat hij zijn kleine lijfje tegen mijn schouder vallen. Ik voel mn shirt nat en warm worden: hopelijk zijn het tranen, geen snot.
Even staan we zo en laat ik hem even lekker brullen. Als Daans snikken minderen duw ik hem iets van me af. 'Kun je me al vertellen wat er precies gebeurd is?'
Opnieuw raakt Daan weer helemaal geëmotioneerd en drukt zijn gezicht weer tegen mijn schouder aan. Het enige wat ik hem nog hoor zeggen is: Tom en geslagen.
Als ik over mijn schouder heen kijk zie ik Tom achter een tafeltje staan. Zijn schouder hangen, gezicht is op de grond gericht, maar zijn ogen kijken door zijn wimpers heen onze kant op. Zijn hele houding roept: SCHULDIG!!
'Tom, wil je even bij me komen?'
Zonder te kijken sloft hij onze kant.
'Tom, weet jij waarom Daan zo verdrietig is? klopt het dat je hem geslagen hebt?'
Whaaahhaaaaaaaaahhhhh
Ook Tom is nu in huilen uitgebarsten.
Hij huilt zo hard dat zelfs Daan even stopt met zijn gesnotter en verbaast door mijn haren heen naar Tom kijkt.
'Tom, vertel eens eerlijk. Heb je Daan geslagen?' vraag ik nog een keer.
'Jaaaaaa!', snikt hij uit. 'En geschopt...snif snif.. geknepen... en toen aan zijn haren getrokken!'
...Slik....
En dan houd ik het niet meer. Ik brul het uit! Van het lachen welteverstaan. Op zoveel eerlijkheid had ik niet gerekend! Beiden jongetjes staan me nu vragend aan te kijken terwijl de tranen over mn wangen rollen. Ik trek de jongens naar me toe. Ze snappen er niets van, maar beginnen mee te lachen. Langzaam worden hun shirtjes nat... Van mijn tranen dit keer

Maarten, Nick en Jezus

11 november vertellen  we de kinderen over Sint Maarten. Een bijzondere man die ons leert over delen. We maken een lampion met ze en nemen ze mee langs de deuren.... Vanaf dat moment is het gedaan met de rust! Alle kinderen veranderen in kleine stuiterballen. Is het door al dat suiker uit hun opbrengst of voelen  ze de aankomende drukte? Sinterklaas is in 't land! Nog zo'n man die onze kinderen gek maakt! En deze vriendelijke kerel gaat niet zoals Maarten na een dagje op visite er weer gauw van tussen, nee! Deze kerel blijft ongevraagd 2 weken logeren en neemt ook nog eens al z'n matties mee. Mysterieus zijn ze, die vrienden van Nick! Zo zwart als de nacht, werkelijk altijd vrolijk (niemand is altijd vrolijk daar moet iets achter zitten), hebben geen naam en dan die kleding... Toch alleen gangsters dragen dezelfde kleding?! Heel dubieus allemaal. Maar goed, ze komen hier 2 weken om de kinderen vol te stoppen met pepernoten en chocola en hun kleine hoofdjes op hol te laten slaan bij 't zien van aaaaaal dat speelgoed. Papa's en mama's moeten betalen, maar zij strijken met alle eer. Kinderen slapen slecht door alle spanning en zijn die twee weken lekker prikkelbaar, maar ohww wat is het toch fijn dat hij er is; Sint Nicolaas! En wanneer hij, met veel bombarie, dan eindelijk op z'n stoomboot klimt en terug naar huis vaart is er eindelijk rust! Tijd voor de kinderen om hun kleine hoofdjes weer leeg te krijgen.... HA! Dat dacht je!! Dan doen we er nog lekker een schepje bovenop! KERST! En dan met name de verwarring over de geboorte van Jezus en de kerstman in zijn slee met rendieren (die wat mij betreft wel erg veel weg heeft van Nick, die 't niet kon laten om zijn verblijf met twee weken te verlengen) want waar draait 't nou eigenlijk om met kerst? Is het die mooi versierde boom met cadeautjes eronder of vieren we de geboorte van Jezus Christus? Ik weet wel wat de kinderen kiezen! Ik heb dit jaar ook wat op mijn verlanglijstje gezet: volgend jaar ietsje minder stress aub!