zijspiegels

Ik kan op de fiets maar net over mn schouder achterom kijken, anders stuur ik mee en fiets ik zo de andere baan op of val ik simpelweg van m'n fiets af. Dat schijnt te maken te hebben met de samenwerkig van je twee hersenhelften. Blijkbaar heb ik als klein kind 't kruipen overgeslagen, wat juist zo funest blijkt te zijn voor die onderlinge samenwerkig van hersenhelften...hoe dan ook; probeer ik tijdens t fietsen te ver achterom te kijken gaat het mis! Gelukkig ben ik daar al jaren achter en gebeuren er tegenwoordig nauwelijks meer gevaarlijke slinger acties op de verkeerde weghelft. Maar...naast mijn slechte bike skills heb ik nog een vervelende eigenschap. Op de fiets heb ik de neiging om iets te hard (mee) te zingen. Heel irritant als andere het doen, maar als niemand kijkt zing ik rustig het hele repetoire van Eefje de Visser en waan ik mezelf in een rokerig cafeetje met gitaar op m'n schoot.
Zo ook vandaag. Terwijl ik 's ochtends vroeg op een verlaten weggetje langs 't water fiets hoor ik de lieve akkoorden van Kantlijn. Zo goed als ik kan kijk ik achterom zonder het water in te fietsen en trek ik de conclusie dat het veilig is om mee te zingen. Na minstens drie nummers voel ik haar ogen in mijn rug prikken en net op dat moment haalt ze me rustig in.......ohwww gênant! Hoe lang fietst ze achter me? Heeft ze me gehoord? (Ja natuurlijk heeft ze me gehoord. Ik kon mezelf zelfs horen terwijl ik oordopjes in had!!) Terwijl ze me inhaalt kijkt ze me aan. Moet ik lachen? Wegkijken? Doorzingen? Met wat voelt als een rood hoofd knik ik sullig en trap ik voorzichtig op de rem waardoor haar inhalen sneller gaat.
Misschien volgende week maar eens voor zijspiegels kijken