tranen

Je hoort hem al van ver aankomen, Daan, helemaal in tranen. Het snot zit op zn wangen en kin en zijn ogen zijn rood doorlopen. Snel duik ik op mn knieen naast hem. 'Wat is er gebeurd Daan?!' ' Heb je je pijn gedaan?'
'Njaa, thohohohomm'.. Vol overgave laat hij zijn kleine lijfje tegen mijn schouder vallen. Ik voel mn shirt nat en warm worden: hopelijk zijn het tranen, geen snot.
Even staan we zo en laat ik hem even lekker brullen. Als Daans snikken minderen duw ik hem iets van me af. 'Kun je me al vertellen wat er precies gebeurd is?'
Opnieuw raakt Daan weer helemaal geëmotioneerd en drukt zijn gezicht weer tegen mijn schouder aan. Het enige wat ik hem nog hoor zeggen is: Tom en geslagen.
Als ik over mijn schouder heen kijk zie ik Tom achter een tafeltje staan. Zijn schouder hangen, gezicht is op de grond gericht, maar zijn ogen kijken door zijn wimpers heen onze kant op. Zijn hele houding roept: SCHULDIG!!
'Tom, wil je even bij me komen?'
Zonder te kijken sloft hij onze kant.
'Tom, weet jij waarom Daan zo verdrietig is? klopt het dat je hem geslagen hebt?'
Whaaahhaaaaaaaaahhhhh
Ook Tom is nu in huilen uitgebarsten.
Hij huilt zo hard dat zelfs Daan even stopt met zijn gesnotter en verbaast door mijn haren heen naar Tom kijkt.
'Tom, vertel eens eerlijk. Heb je Daan geslagen?' vraag ik nog een keer.
'Jaaaaaa!', snikt hij uit. 'En geschopt...snif snif.. geknepen... en toen aan zijn haren getrokken!'
...Slik....
En dan houd ik het niet meer. Ik brul het uit! Van het lachen welteverstaan. Op zoveel eerlijkheid had ik niet gerekend! Beiden jongetjes staan me nu vragend aan te kijken terwijl de tranen over mn wangen rollen. Ik trek de jongens naar me toe. Ze snappen er niets van, maar beginnen mee te lachen. Langzaam worden hun shirtjes nat... Van mijn tranen dit keer