Tik, tik, wie ben ik?!

Ken je dat spelletje van vroeger 'tik, tik, wie ben ik?' Volgens mij heeft iedereen dit weleens gespeeld in z'n schooltijd. Je bent vast weleens aangewezen om in het midden van de klas of gymlokaal te komen zitten met de handen voor de ogen, terwijl de juf iemand aanwijst om stilletjes achter je te komen staan. Met vervormde stem wordt er dan door de aangewezen persoon gevraagd: 'tik, tik, wie ben ik?' Terwijl hij/zij bij je op de rug tikt. En met handen voor je ogen moet je dan proberen te raden of het misschien Pietje is die zo'n gek stemmetje opzet.
Diezelfde vraag; tik tik wie ben ik? Vraag ik de laatste weken bijna iedere dag. Aan wie? Nou, gewoon.... aan mezelf!
Met mn wijsvinger tegen mn voorhoofd TIK TIK. Want ik herken mezelf de afgelopen weken gewoonweg niet terug. Ik ga van overbezorgde moeder in het verkeer, naar een hysterisch huilende vrouw op de bank, naar een drammende kleuter, omdat ik mijn zin niet (snel genoeg) krijg, om dan vervolgens te veranderen in Jan de Bouvrie. (want alles moet ineens wit, strak en schoon)
Dat zo'n baby inpact heeft op je lijf, daar ben ik al een aantal weken achter, maar dat je naar mate de zwangerschap vordert ook steeds meer een gespleten persoonlijkheid lijkt te krijgen hebben ze me van te voren niet verteld.
Martijn begon met 1 vrouw en een klein meisje onderweg en heeft nu ineens een huis vol vrouwen. Sommige intens lief en verzorgend, maar de meeste zijn nou niet bepaald vriendelijk of reeel. Hopelijk was Martijn vroeger heel goed 't spel: tik tik wie ben ik. En weet hij bij mijn eerste woord al welke persoonlijkheid hij voor zich heeft staan. Dat hij bij iedere 'hoi' onderscheid kan maken tussen de Jan of kleuter in mij. Zodat hij een klein beetje weet wat hem op dat moment te wachten staat en zelf de omschakeling kan maken naar een Bob de Bouwer of kleuterjuf.
De hormonen zullen na de bevalling schijnbaar niet meteen uit mijn lijf zijn, maar hopelijk heeft Martijn daarna wel gewoon twee meiden ipv een huis vol!

Waterige oogjes, maar geen hysterisch huilen.

De verloskunige heeft het ons op het hart gedrukt; het is een medische echo, echt geen pretecho!! En toch stroomt mijn inbox vol met teksten als 'veel plezier!' Vandaag is de 20 wk echo, dus krijgen we het geslacht te horen. Maar daar mogen we ons, van de verloskundig, niet teveel op verheugen.... want tijdens deze echo wordt er ook gekeken of alle organen op de juiste plek zitten, ons aapje een hazenlip heeft of een open ruggetje...
Dus iedere keer als ik bij een rek vol babykleren naar de stoere sweaters of bloemetjes leggings kijk loopt er ook meteen een rilling over mn rug... zouden ze ook bivakmutsjes hebben, voor als hij/zij wel een hazenlip heeft?
Maar nu is het moment daar en mogen we na lang wachten meelopen naar de tafel waar ik op mag gaan liggen. Ik staar naar het pinapparaat dat voor mijn neus staat. Moeten we vooraf of achteraf betalen? Ik bedenk me dat ze dat vast vooraf doen omdat mensen in t verleden bij slecht nieuws vast niet meer wilden betalen. Ik zie hysterisch huilende vrouwen voor me die bovenop 't pinapparaat beginnen te huilen en boze vaders die weigeren te betalen omdat ze net gehoord hebben dat hun kindje een aandoening heeft. En terwijl mijn hoofd weer eens op hol slaat, voel ik de klammige hand van martijn...ontspan suzanne...ontspan.....diepe zuchten en een geruststellende blik van de dame die naar de tafel wijst.
Een flinke kwak koude gel op mijn buik en we hebben zicht. Daar is aap weer! Alles wordt nagekeken; maagje, hart, hersenen of ons kind klompvoetjes heeft. Iedere keer als de er heel lang naar het beeldscherm wordt getuurd zonder iets te zeggen, houden wij onze adem in. Na wat lijkt als een eeuwigheid verschijnt er daarna weer een ontspanne lachje rond haar mond en vertelt ze ons wat we zien. 'Alles is goed', zegt ze uiteindelijk. De drie verlossende woorden.
'En dan gaan we nu kijken of we het geslacht kunnen bepalen.'
En daar lijkt onze aap het niet mee eens te zijn. Met de knietjes stijf op elkaar geklemd, weigert hij/zij ook maar iets mee te geven. Zelfs als er flink op mn buik wordt gedrukt zie je de voetjes wat geirriteerd heen en weer bewegen, maar de knietjes blijven netjes tegen elkaar. Bijna staan we op het punt om ons er maar bij neer te leggen er vandaag niet achter te komen als madam ons het verlossende woord geeft. Net op tijd had ze door dat 't niet grappig meer was en verandert ze van positie. Een dochter!
Pas buiten merken we hoe spannend het allemaal was als we beiden bibberig terug naar de auto lopen. Een meisje.... een GEZOND meisje!
Wat waterige oogjes, maar geen hysterisch huilen...EN...... niet eens hoeven betalen;)

liefde is ...... (2)

Vrouwen voelen zich meteen moeder wanneer ze zwanger zijn, terwijl mannen zich pas vader voelen bij de geboorte. Van de zwangerschap krijgen ze dan natuurlijk ook weinig mee. Ja uiteraard gaan ze mee naar de echo's om hun kindje te bewonderen en ja, ze merken ook genoeg van de zwangerschapshormonen. Maar veel verder dan dat zal het niet gaan. Hij staat niet met je mee te huilen bij het lezen van een lief kaartje en heeft ook niet om 22:00uur ineens zin in iets zurigs.
Maar dan MIJN man! Hij doet wel heel erg z'n best om zich in te leven. Een uur voordat ik bij de verloskundige op de tafel mag voor de allereerste echo, krijgt ook hij een kwak koude gel op zijn buik. Ook Martijn krijgt een echo vandaag. Uiteraard verwachten ze daar geen baby tegen te komen, maar kijken ze naar zijn blindedarm. Bij mij een klein boontje wat nog verder gaat groeien en bij hem...tja ook een soort van boontje wat echt niet verder mag groeien. Sterker nog, er wordt geen negen maanden gewacht. Zijn boontje wordt vandaag al gehaald! Het is een chaotische dag, met een hoop geren en gevlieg om beiden echo's bij te wonen, maar het is gelukt. Zijn echo met slecht nieuws en mijn echo met goed nieuws.
Liefde is ..... samen zwanger zijn!