Waterige oogjes, maar geen hysterisch huilen.

De verloskunige heeft het ons op het hart gedrukt; het is een medische echo, echt geen pretecho!! En toch stroomt mijn inbox vol met teksten als 'veel plezier!' Vandaag is de 20 wk echo, dus krijgen we het geslacht te horen. Maar daar mogen we ons, van de verloskundig, niet teveel op verheugen.... want tijdens deze echo wordt er ook gekeken of alle organen op de juiste plek zitten, ons aapje een hazenlip heeft of een open ruggetje...
Dus iedere keer als ik bij een rek vol babykleren naar de stoere sweaters of bloemetjes leggings kijk loopt er ook meteen een rilling over mn rug... zouden ze ook bivakmutsjes hebben, voor als hij/zij wel een hazenlip heeft?
Maar nu is het moment daar en mogen we na lang wachten meelopen naar de tafel waar ik op mag gaan liggen. Ik staar naar het pinapparaat dat voor mijn neus staat. Moeten we vooraf of achteraf betalen? Ik bedenk me dat ze dat vast vooraf doen omdat mensen in t verleden bij slecht nieuws vast niet meer wilden betalen. Ik zie hysterisch huilende vrouwen voor me die bovenop 't pinapparaat beginnen te huilen en boze vaders die weigeren te betalen omdat ze net gehoord hebben dat hun kindje een aandoening heeft. En terwijl mijn hoofd weer eens op hol slaat, voel ik de klammige hand van martijn...ontspan suzanne...ontspan.....diepe zuchten en een geruststellende blik van de dame die naar de tafel wijst.
Een flinke kwak koude gel op mijn buik en we hebben zicht. Daar is aap weer! Alles wordt nagekeken; maagje, hart, hersenen of ons kind klompvoetjes heeft. Iedere keer als de er heel lang naar het beeldscherm wordt getuurd zonder iets te zeggen, houden wij onze adem in. Na wat lijkt als een eeuwigheid verschijnt er daarna weer een ontspanne lachje rond haar mond en vertelt ze ons wat we zien. 'Alles is goed', zegt ze uiteindelijk. De drie verlossende woorden.
'En dan gaan we nu kijken of we het geslacht kunnen bepalen.'
En daar lijkt onze aap het niet mee eens te zijn. Met de knietjes stijf op elkaar geklemd, weigert hij/zij ook maar iets mee te geven. Zelfs als er flink op mn buik wordt gedrukt zie je de voetjes wat geirriteerd heen en weer bewegen, maar de knietjes blijven netjes tegen elkaar. Bijna staan we op het punt om ons er maar bij neer te leggen er vandaag niet achter te komen als madam ons het verlossende woord geeft. Net op tijd had ze door dat 't niet grappig meer was en verandert ze van positie. Een dochter!
Pas buiten merken we hoe spannend het allemaal was als we beiden bibberig terug naar de auto lopen. Een meisje.... een GEZOND meisje!
Wat waterige oogjes, maar geen hysterisch huilen...EN...... niet eens hoeven betalen;)