Tik, tik, wie ben ik?!

Ken je dat spelletje van vroeger 'tik, tik, wie ben ik?' Volgens mij heeft iedereen dit weleens gespeeld in z'n schooltijd. Je bent vast weleens aangewezen om in het midden van de klas of gymlokaal te komen zitten met de handen voor de ogen, terwijl de juf iemand aanwijst om stilletjes achter je te komen staan. Met vervormde stem wordt er dan door de aangewezen persoon gevraagd: 'tik, tik, wie ben ik?' Terwijl hij/zij bij je op de rug tikt. En met handen voor je ogen moet je dan proberen te raden of het misschien Pietje is die zo'n gek stemmetje opzet.
Diezelfde vraag; tik tik wie ben ik? Vraag ik de laatste weken bijna iedere dag. Aan wie? Nou, gewoon.... aan mezelf!
Met mn wijsvinger tegen mn voorhoofd TIK TIK. Want ik herken mezelf de afgelopen weken gewoonweg niet terug. Ik ga van overbezorgde moeder in het verkeer, naar een hysterisch huilende vrouw op de bank, naar een drammende kleuter, omdat ik mijn zin niet (snel genoeg) krijg, om dan vervolgens te veranderen in Jan de Bouvrie. (want alles moet ineens wit, strak en schoon)
Dat zo'n baby inpact heeft op je lijf, daar ben ik al een aantal weken achter, maar dat je naar mate de zwangerschap vordert ook steeds meer een gespleten persoonlijkheid lijkt te krijgen hebben ze me van te voren niet verteld.
Martijn begon met 1 vrouw en een klein meisje onderweg en heeft nu ineens een huis vol vrouwen. Sommige intens lief en verzorgend, maar de meeste zijn nou niet bepaald vriendelijk of reeel. Hopelijk was Martijn vroeger heel goed 't spel: tik tik wie ben ik. En weet hij bij mijn eerste woord al welke persoonlijkheid hij voor zich heeft staan. Dat hij bij iedere 'hoi' onderscheid kan maken tussen de Jan of kleuter in mij. Zodat hij een klein beetje weet wat hem op dat moment te wachten staat en zelf de omschakeling kan maken naar een Bob de Bouwer of kleuterjuf.
De hormonen zullen na de bevalling schijnbaar niet meteen uit mijn lijf zijn, maar hopelijk heeft Martijn daarna wel gewoon twee meiden ipv een huis vol!