klikken

Gordijnen dicht, haren in een slordig knotje gedraaid en de muziek hard. Eigenlijk wilde ik vanmorgen efficiënt met mijn tijd omgaan en in de weinige vrije uurtjes die ik deze week heb het huis schoonmaken. Er ligt de hele week al een berg schone was naar me te roepen. Ach, één liedje kan geen kwaad. Via youtube zoek ik een lekker nummer op en in gedachten sta ik in een hippe tent. Mijn housebroek van een fout luipaardprintje maakt plaats voor een mooi off shoulder jurkje en mijn kopje koffie verandert in een zoete cocktail. Door de suggesties bij de gekozen nummers blijf ik klikken …en dus ook dansen. Ik vergeet de was, het winkelwagentje wat ik nog terug moet brengen, dat ik nodig nieuwe shampoo moet halen en dat ik Martijn beloofd heb de toko even recht te trekken voor de visite van vanavond. Na (zonder te overdrijven) twee en een half uur te hebben gedanst (sorry onderburen) zie ik in mijn ooghoeken de klok. *slik* NEEEEE! Ik moet zo naar mijn werk en heb alleen nog maar de bult kleding op de bank gegooid. Dus eigenlijk heb ik twee en een half uur nodig gehad om het hier nog rommeliger te maken!

Met lichte paniek probeer ik te bedenken op welke volgorde ik deze chaos in huis én hoofd weg kan werken.  In een tempo waar veel mensen jaloers op zouden zijn gooi ik de berg was terug de droger in, prop ik losliggende spulletjes in een al overvolle la en haal ik vluchtig de stofzuiger over de vloer en (omdat toch niemand kijkt) ook over de kastjes. Klaar! Nou ja, niet echt natuurlijk, maar hier moet ik het mee doen. Nadat ik me heb omgekleed zie ik dat ik nog drie minuten heb voordat ik de deur uit moet. Zal ik nog even een doekje over het toilet halen? Of zal ik….. Oke, nog één keertje dan. KLIK

liefde is.......

Een tafel vol kinderen van drie en een collega met een zichtbaar zwangere buik. Bij de vraag waarom ze zo'n ronde buik heeft, roepen alle kinderen braaf dat er een 'beeebie' in zit. Mijn collega haalt de laatste echo uit haar tas. En we proberen uit te leggen dat de dokter met een hele speciale camera foto's heeft gemaakt van de baby in haar buik. Wat de drie jarige vooral opvalt is dat het zo donker is in haar buik, dat lijkt ze niet fijn voor de baby. Al gauw discussiëren ze samen over mogelijkheden. Een lampje in de buik lijkt dé oplossing te zijn. Bram vertelt dat hij allang een lampje in zijn buik heeft, want zo kan zijn moeder namelijk zien wanneer hij genoeg gegeten heeft. En dan tikt Wouter me op mijn arm. 'Suzanne, als jij een baby was en je zat in mijn buik... dan zou ik ook een lampje voor je aan doen, zodat je wat kan zien.'
*smelt* Als dat geen echte liefde is!

zijspiegels

Ik kan op de fiets maar net over mn schouder achterom kijken, anders stuur ik mee en fiets ik zo de andere baan op of val ik simpelweg van m'n fiets af. Dat schijnt te maken te hebben met de samenwerkig van je twee hersenhelften. Blijkbaar heb ik als klein kind 't kruipen overgeslagen, wat juist zo funest blijkt te zijn voor die onderlinge samenwerkig van hersenhelften...hoe dan ook; probeer ik tijdens t fietsen te ver achterom te kijken gaat het mis! Gelukkig ben ik daar al jaren achter en gebeuren er tegenwoordig nauwelijks meer gevaarlijke slinger acties op de verkeerde weghelft. Maar...naast mijn slechte bike skills heb ik nog een vervelende eigenschap. Op de fiets heb ik de neiging om iets te hard (mee) te zingen. Heel irritant als andere het doen, maar als niemand kijkt zing ik rustig het hele repetoire van Eefje de Visser en waan ik mezelf in een rokerig cafeetje met gitaar op m'n schoot.
Zo ook vandaag. Terwijl ik 's ochtends vroeg op een verlaten weggetje langs 't water fiets hoor ik de lieve akkoorden van Kantlijn. Zo goed als ik kan kijk ik achterom zonder het water in te fietsen en trek ik de conclusie dat het veilig is om mee te zingen. Na minstens drie nummers voel ik haar ogen in mijn rug prikken en net op dat moment haalt ze me rustig in.......ohwww gênant! Hoe lang fietst ze achter me? Heeft ze me gehoord? (Ja natuurlijk heeft ze me gehoord. Ik kon mezelf zelfs horen terwijl ik oordopjes in had!!) Terwijl ze me inhaalt kijkt ze me aan. Moet ik lachen? Wegkijken? Doorzingen? Met wat voelt als een rood hoofd knik ik sullig en trap ik voorzichtig op de rem waardoor haar inhalen sneller gaat.
Misschien volgende week maar eens voor zijspiegels kijken