Tik, tik, wie ben ik?!

Ken je dat spelletje van vroeger 'tik, tik, wie ben ik?' Volgens mij heeft iedereen dit weleens gespeeld in z'n schooltijd. Je bent vast weleens aangewezen om in het midden van de klas of gymlokaal te komen zitten met de handen voor de ogen, terwijl de juf iemand aanwijst om stilletjes achter je te komen staan. Met vervormde stem wordt er dan door de aangewezen persoon gevraagd: 'tik, tik, wie ben ik?' Terwijl hij/zij bij je op de rug tikt. En met handen voor je ogen moet je dan proberen te raden of het misschien Pietje is die zo'n gek stemmetje opzet.
Diezelfde vraag; tik tik wie ben ik? Vraag ik de laatste weken bijna iedere dag. Aan wie? Nou, gewoon.... aan mezelf!
Met mn wijsvinger tegen mn voorhoofd TIK TIK. Want ik herken mezelf de afgelopen weken gewoonweg niet terug. Ik ga van overbezorgde moeder in het verkeer, naar een hysterisch huilende vrouw op de bank, naar een drammende kleuter, omdat ik mijn zin niet (snel genoeg) krijg, om dan vervolgens te veranderen in Jan de Bouvrie. (want alles moet ineens wit, strak en schoon)
Dat zo'n baby inpact heeft op je lijf, daar ben ik al een aantal weken achter, maar dat je naar mate de zwangerschap vordert ook steeds meer een gespleten persoonlijkheid lijkt te krijgen hebben ze me van te voren niet verteld.
Martijn begon met 1 vrouw en een klein meisje onderweg en heeft nu ineens een huis vol vrouwen. Sommige intens lief en verzorgend, maar de meeste zijn nou niet bepaald vriendelijk of reeel. Hopelijk was Martijn vroeger heel goed 't spel: tik tik wie ben ik. En weet hij bij mijn eerste woord al welke persoonlijkheid hij voor zich heeft staan. Dat hij bij iedere 'hoi' onderscheid kan maken tussen de Jan of kleuter in mij. Zodat hij een klein beetje weet wat hem op dat moment te wachten staat en zelf de omschakeling kan maken naar een Bob de Bouwer of kleuterjuf.
De hormonen zullen na de bevalling schijnbaar niet meteen uit mijn lijf zijn, maar hopelijk heeft Martijn daarna wel gewoon twee meiden ipv een huis vol!

Waterige oogjes, maar geen hysterisch huilen.

De verloskunige heeft het ons op het hart gedrukt; het is een medische echo, echt geen pretecho!! En toch stroomt mijn inbox vol met teksten als 'veel plezier!' Vandaag is de 20 wk echo, dus krijgen we het geslacht te horen. Maar daar mogen we ons, van de verloskundig, niet teveel op verheugen.... want tijdens deze echo wordt er ook gekeken of alle organen op de juiste plek zitten, ons aapje een hazenlip heeft of een open ruggetje...
Dus iedere keer als ik bij een rek vol babykleren naar de stoere sweaters of bloemetjes leggings kijk loopt er ook meteen een rilling over mn rug... zouden ze ook bivakmutsjes hebben, voor als hij/zij wel een hazenlip heeft?
Maar nu is het moment daar en mogen we na lang wachten meelopen naar de tafel waar ik op mag gaan liggen. Ik staar naar het pinapparaat dat voor mijn neus staat. Moeten we vooraf of achteraf betalen? Ik bedenk me dat ze dat vast vooraf doen omdat mensen in t verleden bij slecht nieuws vast niet meer wilden betalen. Ik zie hysterisch huilende vrouwen voor me die bovenop 't pinapparaat beginnen te huilen en boze vaders die weigeren te betalen omdat ze net gehoord hebben dat hun kindje een aandoening heeft. En terwijl mijn hoofd weer eens op hol slaat, voel ik de klammige hand van martijn...ontspan suzanne...ontspan.....diepe zuchten en een geruststellende blik van de dame die naar de tafel wijst.
Een flinke kwak koude gel op mijn buik en we hebben zicht. Daar is aap weer! Alles wordt nagekeken; maagje, hart, hersenen of ons kind klompvoetjes heeft. Iedere keer als de er heel lang naar het beeldscherm wordt getuurd zonder iets te zeggen, houden wij onze adem in. Na wat lijkt als een eeuwigheid verschijnt er daarna weer een ontspanne lachje rond haar mond en vertelt ze ons wat we zien. 'Alles is goed', zegt ze uiteindelijk. De drie verlossende woorden.
'En dan gaan we nu kijken of we het geslacht kunnen bepalen.'
En daar lijkt onze aap het niet mee eens te zijn. Met de knietjes stijf op elkaar geklemd, weigert hij/zij ook maar iets mee te geven. Zelfs als er flink op mn buik wordt gedrukt zie je de voetjes wat geirriteerd heen en weer bewegen, maar de knietjes blijven netjes tegen elkaar. Bijna staan we op het punt om ons er maar bij neer te leggen er vandaag niet achter te komen als madam ons het verlossende woord geeft. Net op tijd had ze door dat 't niet grappig meer was en verandert ze van positie. Een dochter!
Pas buiten merken we hoe spannend het allemaal was als we beiden bibberig terug naar de auto lopen. Een meisje.... een GEZOND meisje!
Wat waterige oogjes, maar geen hysterisch huilen...EN...... niet eens hoeven betalen;)

liefde is ...... (2)

Vrouwen voelen zich meteen moeder wanneer ze zwanger zijn, terwijl mannen zich pas vader voelen bij de geboorte. Van de zwangerschap krijgen ze dan natuurlijk ook weinig mee. Ja uiteraard gaan ze mee naar de echo's om hun kindje te bewonderen en ja, ze merken ook genoeg van de zwangerschapshormonen. Maar veel verder dan dat zal het niet gaan. Hij staat niet met je mee te huilen bij het lezen van een lief kaartje en heeft ook niet om 22:00uur ineens zin in iets zurigs.
Maar dan MIJN man! Hij doet wel heel erg z'n best om zich in te leven. Een uur voordat ik bij de verloskundige op de tafel mag voor de allereerste echo, krijgt ook hij een kwak koude gel op zijn buik. Ook Martijn krijgt een echo vandaag. Uiteraard verwachten ze daar geen baby tegen te komen, maar kijken ze naar zijn blindedarm. Bij mij een klein boontje wat nog verder gaat groeien en bij hem...tja ook een soort van boontje wat echt niet verder mag groeien. Sterker nog, er wordt geen negen maanden gewacht. Zijn boontje wordt vandaag al gehaald! Het is een chaotische dag, met een hoop geren en gevlieg om beiden echo's bij te wonen, maar het is gelukt. Zijn echo met slecht nieuws en mijn echo met goed nieuws.
Liefde is ..... samen zwanger zijn!

Bijdehante leeuw

Britt: ‘Whaaaaaaaa!’

Suzanne: ‘Britt, wil je een beetje zachter brullen? Er liggen kinderen op bed te slapen.’

Britt: ‘Whaaaaaaaaaaaaaa!’

Suzanne: ‘Brittje, ietsje zachter alsjeblieft! Anders wordt iedereen wakker.’

Britt: ‘WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!’

Suzanne: ‘Britt, je bent toch niet doof?’

Britt: ‘Nee…….ik ben een leeuw!’

klikken

Gordijnen dicht, haren in een slordig knotje gedraaid en de muziek hard. Eigenlijk wilde ik vanmorgen efficiënt met mijn tijd omgaan en in de weinige vrije uurtjes die ik deze week heb het huis schoonmaken. Er ligt de hele week al een berg schone was naar me te roepen. Ach, één liedje kan geen kwaad. Via youtube zoek ik een lekker nummer op en in gedachten sta ik in een hippe tent. Mijn housebroek van een fout luipaardprintje maakt plaats voor een mooi off shoulder jurkje en mijn kopje koffie verandert in een zoete cocktail. Door de suggesties bij de gekozen nummers blijf ik klikken …en dus ook dansen. Ik vergeet de was, het winkelwagentje wat ik nog terug moet brengen, dat ik nodig nieuwe shampoo moet halen en dat ik Martijn beloofd heb de toko even recht te trekken voor de visite van vanavond. Na (zonder te overdrijven) twee en een half uur te hebben gedanst (sorry onderburen) zie ik in mijn ooghoeken de klok. *slik* NEEEEE! Ik moet zo naar mijn werk en heb alleen nog maar de bult kleding op de bank gegooid. Dus eigenlijk heb ik twee en een half uur nodig gehad om het hier nog rommeliger te maken!

Met lichte paniek probeer ik te bedenken op welke volgorde ik deze chaos in huis én hoofd weg kan werken.  In een tempo waar veel mensen jaloers op zouden zijn gooi ik de berg was terug de droger in, prop ik losliggende spulletjes in een al overvolle la en haal ik vluchtig de stofzuiger over de vloer en (omdat toch niemand kijkt) ook over de kastjes. Klaar! Nou ja, niet echt natuurlijk, maar hier moet ik het mee doen. Nadat ik me heb omgekleed zie ik dat ik nog drie minuten heb voordat ik de deur uit moet. Zal ik nog even een doekje over het toilet halen? Of zal ik….. Oke, nog één keertje dan. KLIK

liefde is.......

Een tafel vol kinderen van drie en een collega met een zichtbaar zwangere buik. Bij de vraag waarom ze zo'n ronde buik heeft, roepen alle kinderen braaf dat er een 'beeebie' in zit. Mijn collega haalt de laatste echo uit haar tas. En we proberen uit te leggen dat de dokter met een hele speciale camera foto's heeft gemaakt van de baby in haar buik. Wat de drie jarige vooral opvalt is dat het zo donker is in haar buik, dat lijkt ze niet fijn voor de baby. Al gauw discussiëren ze samen over mogelijkheden. Een lampje in de buik lijkt dé oplossing te zijn. Bram vertelt dat hij allang een lampje in zijn buik heeft, want zo kan zijn moeder namelijk zien wanneer hij genoeg gegeten heeft. En dan tikt Wouter me op mijn arm. 'Suzanne, als jij een baby was en je zat in mijn buik... dan zou ik ook een lampje voor je aan doen, zodat je wat kan zien.'
*smelt* Als dat geen echte liefde is!

zijspiegels

Ik kan op de fiets maar net over mn schouder achterom kijken, anders stuur ik mee en fiets ik zo de andere baan op of val ik simpelweg van m'n fiets af. Dat schijnt te maken te hebben met de samenwerkig van je twee hersenhelften. Blijkbaar heb ik als klein kind 't kruipen overgeslagen, wat juist zo funest blijkt te zijn voor die onderlinge samenwerkig van hersenhelften...hoe dan ook; probeer ik tijdens t fietsen te ver achterom te kijken gaat het mis! Gelukkig ben ik daar al jaren achter en gebeuren er tegenwoordig nauwelijks meer gevaarlijke slinger acties op de verkeerde weghelft. Maar...naast mijn slechte bike skills heb ik nog een vervelende eigenschap. Op de fiets heb ik de neiging om iets te hard (mee) te zingen. Heel irritant als andere het doen, maar als niemand kijkt zing ik rustig het hele repetoire van Eefje de Visser en waan ik mezelf in een rokerig cafeetje met gitaar op m'n schoot.
Zo ook vandaag. Terwijl ik 's ochtends vroeg op een verlaten weggetje langs 't water fiets hoor ik de lieve akkoorden van Kantlijn. Zo goed als ik kan kijk ik achterom zonder het water in te fietsen en trek ik de conclusie dat het veilig is om mee te zingen. Na minstens drie nummers voel ik haar ogen in mijn rug prikken en net op dat moment haalt ze me rustig in.......ohwww gênant! Hoe lang fietst ze achter me? Heeft ze me gehoord? (Ja natuurlijk heeft ze me gehoord. Ik kon mezelf zelfs horen terwijl ik oordopjes in had!!) Terwijl ze me inhaalt kijkt ze me aan. Moet ik lachen? Wegkijken? Doorzingen? Met wat voelt als een rood hoofd knik ik sullig en trap ik voorzichtig op de rem waardoor haar inhalen sneller gaat.
Misschien volgende week maar eens voor zijspiegels kijken